Er ontstond een grote aantrekkingskracht toen ik mijn eerste assieraad aan het maken was.
Ik sliep er niet van.
Het voelde als een grote verantwoordelijkheid.
Zo'n belangrijk sieraad moest aan álle eisen voldoen.
Ik denk juist door de beladenheid van dit soort sieraden, de verantwoordelijkheid, dankbaarheid en de eer die hierbij horen, dat ik wist dat ik daar moest zijn.
Op de Vakschool voor Edelsmeden in Schoonhoven leerde ik de techniek van het goudsmeden.
De techniek alleen was mij niet genoeg. Ik wilde mezelf verder ontwikkelen in vormgeving, inhoud en concept op gebied van toegepaste kunst. Dus na het halen van mijn vakdiploma Goudsmid Ondernemer, begon ik op de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht.
Ik heb daar op verschillende manieren veel geleerd. Mijn vormgevoel, kennis over de technieken en ook kritisch zijn naar mezelf.
De kunstacademie was soms een speeltuin, soms een labyrint. Mijn diploma Bachelor of Fine Arts haalde ik in 2012.
Na mijn studiejaren ging ik aan de slag in mijn atelier in de molen en vond veel voldoening in het smeden. Ik ontwierp sieraden met goud, zilver, parels en de meest bijzondere edelstenen. Mijn sieraden waren een aantal jaren op kunstbeurzen te zien.
Het werk was vrij en eigenzinnig.
De ouders van een jongetje van vier jaar oud kwamen na zijn overlijden bij mij. Voor hun maakte ik mijn eerste assieraad.
Op zoek naar de juiste techniek en een ontwerp dat bij ze pasten kwamen we tot een bijzonder en heel persoonlijk assieraad. Het voelde meteen anders dan de sieraden die ik tot dan toe had gemaakt. De urgentie en diepgang van zulke sieraden hadden meteen mijn volledige interesse.
Ik ben me steeds bewust van de levens die in mijn werk voorbij komen.
De dood geeft mijn werk inhoud en gevoel.
Mijn sieraden gaan over deze verbindingen. Ik heb het idee, dat richting het einde, alle onzin die je afleid van de dingen die er écht toe doen, wegvalt.
Emoties worden puur.
Het weinige wat gezegd wordt heeft waarde.
Dit voel ik ook zo in mijn werk als goudsmid waarbij ik sieraden vol liefde, vol verdriet maak.
Eigenlijk al heel snel na het overlijden, staan nabestaanden bij mij voor de deur.
Ze moeten er iets mee.
Ik begrijp dat zó goed.
Ze willen iets kunnen doen.
Iets wat het gemis minder maakt.
Het gaat eigenlijk bijna niet meer om het assieraad zelf maar veel meer om het vasthouden van de persoon.
Daarom heb ik mijn ondernemen op dit gebied ook ‘Bij Mij’ genoemd.
Dit is kernachtig waar het om gaat.
Sinds 2013 ontstond zo mijn bijzondere en uiteenlopende collectie assieraden.
Wij missen niet wat we niet hebben, maar wat we gehad hebben en willen houden.
Het gemis is, van ons uit, een poging om het verleden vast te houden en tot tegenwoordige tijd te maken.
Meer aandacht dan je bij een doorsnee juwelier of goudsmid krijgt die dit specialisme niet heeft.
Ik ben me bewust van waarom jullie er zijn en wat ik kan betekenen in de breedste zin van het woord.
Luisteren is belangrijk.
Naar wat jullie overkwam.
Naar wat je echt wil zeggen tussen de regels door.
We ontwerpen samen jouw assieraad, met elkaar.
Ik denk mee zodat het sieraad in alle opzichten een symbool wordt van jullie relatie.
Verdriet mag er zijn.
